Kada ne vozite bicikl, šta drugo možete učiniti osim da gledate filmove o drugim ljudima koji voze bicikl?
Moja jednočinka, Peloton, premijerno je izvedena u Lowry teatru u Salfordu u januaru 2012. i trajala je jedno izvođenje. To je bila moja prijava na takmičenje koje je organizovala eksperimentalna pozorišna kompanija i pričala je priču o svakodnevnom porodičnom čoveku i njegovoj krizi srednjih godina.
Zagriženi biciklista, odlučuje da uđe na Etape du Tour kako bi povratio malo samopoštovanja i poštovanja svoje žene, djece i prijatelja.
Tokom treninga, posjećuju ga duhovi Toura, uključujući turista-rutiera Julesa Deloffrea, koji je samostalno ušao u utrku 1908. i platio svoj krevet i dasku radeći akrobatske trikove na kraju svake etape, i Pobjednik iz 1923. Henri Pelissier, čiji će lični život, od samoubistva njegove žene do vlastitog ubistva od strane njegove mlade ljubavnice, činiti Netflixovu seriju od 10 dijelova.
U svakom slučaju, moja igra je propala.
Sudije nisu smatrale da je to dovoljno 'eksperimentalno', već su nagradu dodijelile gej Pakistancu u bojleru čija se sopstvena 'igra' uglavnom sastojala od toga da on sebe razmazuje pjenom za brijanje.
Ali poenta je sljedeća: zašto ne postoji Netflix serija od 10 dijelova o Henriju Pelissieru ili bilo kom drugom živopisnom, manjkavom i herojskom likovima koji naseljavaju historiju profesionalnog cestovnog biciklizma?
Za sport koji se proteže kroz tri stoljeća unazad, a koji se odvijao na nekim spektakularnim lokacijama u ekstremnim vremenskim prilikama i koji je uključivao konstantno mijenjanje sastava heroja i zlikovaca, iznenađujuće je da je tako malo filmova snimljeno o tome.
Nešto od toga ima veze s fizičkim činom vožnje bicikla – to zapravo nije spektakl koji je iza finala timske potjere na velodromu.
Ono što cestovni biciklizam čini privlačnim su protagonisti i njihova patnja, žrtve i ego.
Ono što nedostaje ovom sportu je Rocky franšiza, iako ne nedostaje priča o bogatstvu koje bi mogle parirati pričama gospodina Balboe.
Od dokumentarnih filmova o biciklizmu, Nedjelja u paklu se smatra mjerilom.
Nedavna istoimena knjiga Williama Fotheringhama (bez A) pruža fascinantan uvid u kombinaciju improvizacije i planiranja, slučajnosti i proračuna, zbog čega je Jorgen Leth izvještavao o Paris-Roubaixu iz 1976. godine, prema Fotheringhamovim riječima, 'najveći biciklistički film svih vremena' (čak i ako je knjiga koja slavi film koji slavi utrku vrtoglavo meta).
Ali radi se o Lethovom ranijem dokumentarcu o Giro d'Italia, Stars And Watercarriers iz 1973., koji uključuje jednu od najupečatljivijih scena u biciklističkim utrkama kada, tokom zatišja u akciji na ravnoj pozornici, režiser prolazi pored svog mikrofon – spojen kablom na kasetofon na motoru! – oko pelotona, pozivajući jahače da intervjuišu jedni druge.
Jedini vozač koji ne ulazi u duh kada ga rival pita da li će mu dozvoliti da osvoji nešto za promjenu je favorit trke Eddy Merckx.
‘Bio je uvrijeđen – nije želio da se bavi tim pitanjem,’ objašnjava Leth u Fotheringhamovoj knjizi.
Raniji dokumentarni filmovi pružaju intimne snimke davno odbačenih tradicija.
Domestiques upadaju u bar za pivo, žestoka pića ili – kao krajnje sredstvo – vodu tokom turneje 1962. godine u Vive le Touru, koju je režirao buduća holivudska legenda Louis Malle.
Jahači se zaustavljaju da se rashlade u bazenu pored puta tokom turneje 1965. godine u Pour Un Maillot Jaune, povremeno nadrealnog, 30-minutnog filma slobodnog oblika u režiji Claudea Leloucha (koji je sljedeće godine osvojio dva Oscara za dramu o vezi Un Homme et Une Femme).
Oba ova filma su na YouTube-u, slučajno.
Prestanite da budete stvarni
Dok je sport dobro opsluživan dokumentarcima, ono što mu nedostaje je originalna drama koja odaje pravdu njegovoj ljepoti i brutalnosti.
Umjesto toga, biciklizam se često koristi kao metafora za univerzalne teme ljubavi, gubitka i iskupljenja.
Sve je to prisutno i ispravno u italijanskom neorealisti – tj. nije mogao priuštiti profesionalne glumce ili studijski – film, Kradljivci bicikala.
Napravljen tokom vrhunca opsesije tifosija sa Coppijem i Bartalijem 1948. godine, film je zapravo o siromašnom plakatu čiji je život ugrožen kada mu ukradu bicikl.
Njegova potraga da ga pronađe, u pratnji njegovog ljupkog sinčića Bruna, jedan je od velikih simboličnih krstaških ratova u kinematografiji, sa svakim biciklom u Rimu koji nosi težinu egzistencijalne sumornosti.
Punoletstvo je tema filma Breaking Away, čiji je scenario o opsesiji američkog tinejdžera cestovnog trkača svim stvarima italijanskom osvojio Oskara 1979.
Moj najbolji prijatelj i ja smo otišli da ga vidimo, manje zbog njegovih životnih lekcija o prijateljstvu i odgovornosti, više da dobijemo inspiraciju za naše predstojeće biciklističko putovanje u Cotswolds.
Uspjelo je. Putovanje je bilo uspješno, uprkos šatoru koji prokišnjava, i oboje smo zadržali meku tačku na sve što je sjajno i italijansko.
Ali za predivnu biciklističku akciju u retro stilu, dva filma se ističu iznad (doduše ograničene) konkurencije.
Jedan je francuski crtani film, drugi belgijska komedija.
Belleville Rendez-Vous (2003) prepričava čudesno besmislenu priču o biciklisti koji se trka – koji ima nevjerovatnu, ali usputnu sličnost sa Faustom Coppijem – koji je kidnapovan tokom Tour de Francea.
Potom je prebačen u New York 1920-ih, gdje je primoran da vrti pedale na statičkom biciklu u mafijaškoj kockarnici.
Le Vélo de Ghislain Lambert (2001) smješten je na trkačkoj stazi u Belgiji ranih 1970-ih.
Pažnja posvećena detaljima (periodični bicikli, vuneni dresovi, kožne rukavice) je radost, a priča (nesrećne avanture nesretnog amatera sa opsesijom Merckx-om) je ispričana s ljubavlju.
Ali još uvijek čekamo definitivni film o Henriju Pélissieru i njegovim kolegama 'kažnjenicima puta'.
Pa ako neko želi da kupi filmska prava za moju predstavu, Peloton…
